اشعار

باز درب رحـمـت حـق باز شد            عـالم هـستی پُر از اعـجـاز شد

نغـمـه های عـاشـقـانـه سـاز شد            قـصـۀ عـشـق و وفـا آغـاز شد

نــوربـخـش کـل هـسـتــی آمـده

رهـنــمـای حـق پـرسـتـی آمـده

هــدیـه ای از ســوی داور آمـده            پــاره قـلـب پــیــمـــبـــر آمـــده

هـمـنـشـیـن نـور و کـوثـر آمده            عـاشـقـان هـسـتـی حـیــدر آمده

شهر یثرب غرق انوار خداست

مولد امشب غـریب کـربـلاست

عالم هستی پُر از شور و نواست            آمده آنکس که شور نـیـنـواست

غرق نورش هم زمین و هم سماست            مـولد امـشـب همه امـیـد ماست

از قـدومـش گشته عـالم منجلی

آمـده دنـیــا حـسـیـن بـن عــلـی

شـامـل عـالــم شــده لـطـف الـه            آمـده بـر شـیـعـیــان هـادی راه

می رسد خـون خدا با عز و جاه            شرمسار از روی او خورشید و ماه

این حسین است شور خلقت را نمک

نام زیبایش به قـلب شیعـه حک

شده عیان از سوی حق روی حسین            بر مـشام جان رسد بوی حسین

جان فـدای عطر دلجوی حسین            دست ما امشب بود سوی حسین

با نـگـاهی درد ما درمـان کـند

شیعه را فارغ ز هر حرمان کند

اهل عـالـم بر زمـیـن گـل آمـده            لالـه و ریـحـان و سـنـبـل آمـده

بر روی هر شـاخه بـلـبـل آمده            اهـل دل نـــور تــوسّــل آمـــده

آمده آنکس که برما مـقـتـداست

هم دوای درد وهم مشکل گشاست

این پسر سر تا به پایش رحمت است            او عـزیز خاندان عصمت است

کربلا و خاک کویش جنّت است            با حسین بودن درعالم عزّت است

خـامـس آل عـبـا بـاشد حـسـیـن

در جـهـان امـیـد ما باشد حسین

بـا خــدا کـار خـدایـی مـی کـنـد            هـر دلـی را او ولایـی می کـنـد

شـیعـه اش را کـربـلایی می کند            از همه مـشکـل گـشایی می کند

او بـود نــور وجــود عـالـمـیـن

نام نـامـیـش در عالم شد حسین

معـدن جود و سخـایی یا حسین            هـسـتـی اهـل ولایـی یا حـسـین

رهــرو راه خـدایـی یـا حـسـین            شـیـرمـرد کـربـلایی یا حـسـین

ای حسین نور دو چشم حیدری

شـافـع امـت به روز محـشـری

من که مجنونم به صحرای حسین            زنـده هـسـتـم با تـولای حـسـین

در دلـم بـاشـد تـمـنـای حـسـیـن            تا ابـد خـاک کـف پـای حـسـین

ای که هستی تکیه گاهم یا حسین

از کـرم بـنـما نگـاهـم یا حسین

در شب مـیـلاد مـهـمـان تـوأیـم            همچو سائل بر سر خوان توأیم

غرق جود و لطف و احسان توأیم            یا حسین از ریزه خواران توأیم

تو گـل شـاداب مـایی یا حـسین

تا ابـد اربـاب مـایـی یا حـسـین

شـد سـوم شـعـبان و نـزول بـرکـات            حق می‌دهد امشب ز کرامت حسنات
بر روی دل آرای حـسـین بن عـلـی            تا صبـح قـیـامـت به محـمد صلوات

********مرتضی محمدپور********

ای در صف کائـنات معنای بهـشت            در وصف مقامات تو جبریل نوشت
در اول خـلــقـتِ‌ دو عــالــم خــالـق            آب و گل انبـیا به عـشق تو سرشت

********مرتضی محمدپور********

از کـنـگــره عـــرش صــدا مـی‌آیـد            از بــیــت ولا روح دعـــا مــی‌آیـــد
ده مژده کـه در سـوم مـاه شـعــبـان            ســــالار شــهـــیــدان خــدا مـی‌آیــد

********مرتضی محمدپور********

یارب تو جـدا ز دست غـیرم فـرمـا            مجـذوب حـسین چون زهـیـرم فرما

در بـنـد گــنـاهـم و، اسـیــر نـفــسـم            حُـرّم کن و عـاقـبـت به خـیرم فرما

********میثم مومنی نژاد********

یک سوی ابوفاضل و یک سوی حسین            خورشید کـنـار مـاه، دیـدیـم به عین

یک دل نـبـود جای دو دلـبـر، آری            الا دل مـا که هـست بین الحـرمـیـن

********میثم مومنی نژاد********

مژده ای دل روح و ریحان آمده            حــافــظ اســلام و قـــرآن آمــده

نـا خـدای کـشـتـی آرامـش اسـت            روشــنـی دیـن و ایــمــان آمــده

راحـت جـان عـلــی و فـاطــمـه            بر پـیـمـبـر نـور چـشـمـان آمـده

روشـنـی بخـش تمام عـالـم است            رونـق هـر بـاغ و بـسـتـان آمـده

شـافـع روز جـزا بـاشـد حـسـین            صاحب فردوس و رضوان آمده

فطرس امشب خنده بر لب میزند            بــر دل درمـانـده درمــان آمــده

دل کـویـری ما بی‌قـرار بـاران است            تـمام جان و دل ما نـثـار جانان است

بهار آمده و غـصّه رو به پایان است            زمان لطف خداوند "ماه شعبان"است

رسیده موسم تـنـزیل بهـترین بـرکات

برای هدیه به پیـغـمـبر خـدا صلوات

در آسـمـان ولایـت سـتـاره پـیـدا شـد            رسید و این کرۀ خاک عرش اعلی شد

خبـر رسیده که حـیدر دوباره بابا شد            به حـرمـتـش همۀ هـفت آسمان پا شد

برای فـاطمه نـور دو عـین آمده است

خـبر رسیده به دنـیا حسین آمده است

رسیـده تا که به ما جـرأت دعـا بدهد            به درد ما ز شـفـاخـانـه‌اش دوا بدهـد

حـسـین آمده حـاجـات خـلـق را بدهد            رسیده فطرسیان را خودش شفا بدهد

طلوع چشم شما انتهای اعجـاز است

همیـشه باب کرمـخـانۀ شما باز است

گـدا شدم که بمـانـم همیـشه بر درتان            حسین گـفتن من هست لطف مادرتان

تـمـام دار و نـدارم تـصـدّق ســرتـان            طـواف کـربـبـلا آرزوی نــوکـرتـان

به ناخوشی و خوشی همدم منی ارباب

تویی که بـازدمِ هـر دم مـنـی اربـاب

دلم گرفـتـه که با یـادتـان حـرم بـاشم            کـنـار مـقـدم اجـدادتـان حــرم بــاشـم

به وقـت دیـدن میـعـادتـان حـرم باشم            نـشد که در شب میـلادتان حرم باشم

به کـربـلا نرسیـدم ولی دلـم آنجاست

رواق چـشم ترم جای سیدالشّهـداست

تویی که یار همیشه شفـیق من هستی            جـمال جلوۀ نـقـش عـقـیـق من هستی

دلـیل روشن حسّ عـمیـق من هـستی            پـناه عـشـقی و تنها رفـیـق من هستی

مـراد دل شـده‌ای تـا مـریـدتان بـشوم

خدا کـند که نمـیـرم؛ شهـیـدتان بشوم

خوشا بحال پـرسـتـوی آسـمـان حـرم            خوشا بـحـال دلِ مـحـوِ آسـتـان حـرم

خـوشـا بـحـال اهـالی کــاروان حـرم            خـوشـا بـحـال تـمـام مـدافـعـان حـرم

بیا و خالی از احساس هر چه غیرم کن

بـیا و آخـر سـر عـاقـبت بـخـیـرم کن

شنـیـده‌ام هـمـۀ پیـکـرت زمین افـتـاد            به پیش خواهر تو حنجرت زمین افتاد

کنار حنجـر تو خواهـرت زمین افتاد            کـنار خـواهـر تو مـادرت زمین افتاد

سرم فـدای سر زخـمی تو ای بی‌سر

فـدای بال و پر زخـمی تو ای بی‌سر

مـژده‌ای ناب‌تر از نـاب به دنـیا دادند            خــبـر از آمــدن لــیــلـی دل‌هـا دادنـد

چه مبارک سحری گشت و چه فرخنده شبی            رحمت واسعه را هدیه به زهـرا دادند

حـســن دوم ایـن خـانـه بـه دنـیــا آمـد            شکـر حـق باز ولیعـهـد به مولا دادند

باز زهرا و علی معجزه کردند امروز            بین گهواره عجب معـرکه‌ای جا دادند

او همان است که پای عَلَمش روز ازل            آن هـمه معـجـزه را یاد مسیـحـا دادند

این چه عشقی ست که آرامش عالم را بُرد            این چه شوری ست خدا بر دل شیدا دادند

عـالَم پـیـر! نـخـور غـم که جوانی آمد

سـاقـیـا بـاده بـده عـشـق جـهـانـی آمـد

ای دل و دلـبـر و دلـدار سـلام آقا جان            حـضرت سیـد و سـالار سـلام آقا جان

بـوی سـیـب حــرم کـربـبــلا مـی‌آیــد            تا صدا می‌زنـم هـر بار سـلام آقا جان

دل و دین همه را روی تو نه، نام تو بُرد            یـوسـف حـیـدر کـرار سـلام آقـا جـان

ای وفــادارتـریـن عـشــق، ابـاعـبـدالله            بهترین مونس و غمخوار سلام آقا جان

نـا امـیـد آمــدم امــا تـو امــیــدم دادی            آی مـهـتـاب شـب تـار سـلام آقـا جـان

ای رفـیق غـم و شادی و من بیـچـاره            بهـتـرین مـحـرم اسـرار سـلام آقاجان

کرمت سنگ صبور دل ما نوکرهاست

لطف تو بیشتر از لطف پدر مادرهاست

آتش عـشق تو از عـالم ذر روشن بود            دست هرکس که کسی بود بر این دامن بود

نه زمین بود نه لوح و نه قلم بود ولی            نام زیبای تو در عرش طنین افکن بود

چشم واکردی و دادند به فطرس پر و بال            اولین کار تو تقـدیر عوض کردن بود

روز محشر چه جوابی به ابالفضل دهد            آن که با گریه کن مجلس تو دشمن بود

وقت مُـردن مدد حضرت زهـرا گیرد            دست آن بنده که مشهور به سینه‌زن بود

جاودانه است کسی که شده مست جامت

مُـرده آن است که یکـبار نبـرده نامت

تو شدی شاه و چه خوب است که رعیت هستیم            در کرم خانۀ تو صاحب عزّت هستیم

از خـدا ما چه بخـواهـیم ازین بـالاتـر            سالیانی‌ست که جارو کش هیئت هستیم

خوب و بد بودن ما ربط ندارد به کسی            هر چه هستیم سر سفره حضرت هستیم

می‌خورد غبطه به ما زاهد سجاده نشین            تا که با نام تو مشغـول عـبادت هستیم

روی ما هیچ دری بسته نگردد هرگز            تا که پشت درِ این بیت کرامت هستیم

رحمت حضرت حق باد بر این چشمۀ نور

ما کجا این همه خیر، این همه عشق، این همه شور

هر نفـس اهل مناجـات صدایت کردند            عرشیان سجده به ایوان طلایت کردند

هر کجا تا که شنیدند بهشت، عـشّاقـت            هـوس عـلـقـمـه و کـربـبـلایت کـردند

به خـدا ظرفـیت معـجـزه کردن دارند            آن جماعت که جوانی به فدایت کردند

سال‌ها پیـش تر از آمـدنت روی زمین            انبـیا تک تکـشان گـریه برایت کردند

عرش هم کرببلا گشته، ملائک از بس            گریه با فاطمه بر رأس جدایت کردند

نه شدی غسل و کفن، نه بدنت شد تشییع            تن بی‌سـر! تـه گـودال رهـایت کردند

یک تنه فاطمه شد گریه کن و سینه زنت

غسلت از خون گلو، خاک بیابان کفنت

نسیم عـشق وزیدن گرفت در جان‌ها            بهـار نـور رسیـده پس از زمستان‌ها

خبر دهید به فـطرس سر آمده تبعـید            دوبـاره بـال بـزن بر فـراز میـدان‌ها

بگو به مدعـیان کـرم که چاره کـنـند            رسـیـده است کـریـم تـمـام دوران‌هـا

کسی که ساحل آرامش است و کشتی او            گذر کند به سلامت ز هر چه طوفان‌ها

کسی که قطرۀ اشک عزای او کافی ست            برای چـیدن برگ و بساط شیـطان‌ها

همان که طفل دبستان روضه اش باشد            مـعـلـم هـمـۀ رهــروان عــرفــان‌هـا

در امـتحان «اَلَسْتُ بِربِكمْ » با عـشق            گذاشت هستی خود را به پای پیمان‌ها

کسی که خـنـدۀ نـوزاد او به تیـر بلا            چه اعـتبار رفـیـعی دهد به قـربان‌ها

بـه جـایـگـاه غــلام ســیــاه او فــردا            چه غبطه‌ها که نخواهند خورد سلطان‌ها

بگو به هر که غم دل شکستگی دارد            حـسـین آمـده یـعـنی کـلـیـد درمـان‌ها

کـلـیدْ واژۀ تـوبه حـسـیـن گـفـتـن شد            بـرای حـضـرت آدم برای انـسـان‌ها

بـگـو نــبـیِ خــداونـد بــا دلـی آگــاه            بـگـو «اَحَبَ حـسیـنا» شده اَحَـب الله

شـد شکـوفـنـده گـل روی ابـاعـبدالله            عـطر فـردوس برین بـوی ابـاعبدلله

عرش و فرش و مه و خورشید و ستاره با هم            سر به سجـده به سر کوی اباعـبدالله

مادرش فاطمه با بوسه شیرین هردم            می‌زنـد شـانه به گـیـسـوی اباعـبدلله

تا نظر کرده به رخسارۀ او پیـغـمبر            شـده محـو رُخ دل جـوی ابـاعـبـدلله

دست حق دست کشد بر سر دستان حسین            که شود حـیـدری بـازوی ابـاعـبـدلله

پــاسـداران حـریــم حـرم زیـنـب او            اسـتـوارنـد بـه نـیــروی ابـاعـبــدالله

در نهایت برسد بر در منزلگه عشق            عـاشـق صــادق ره پـوی ابـاعـبـدلله

سوره فجرِ خدا زمزمۀ جبریل است            حق تـعـالی است ثـناگـوی اباعـبدالله

کـربـلا نـام دگـر دارد اگـر مـیـدانی            بـاشـد آوازه مـیــنــوی ابــاعــبــدالله

شب میلاد دلم پر کشد از خانه خویش            پَـر خـود وا بکـنـد سـوی ابـاعـبـدلله

ذکر خیر تو شد و فـطرست اینجا آمد            نوکری گـفت حسین، حال دلـم جا آمد
بـاز هم بـوی خـوش تربت اعـلـی آمد            رفت در دست تو این دست که بالا آمد

بـاز در حـق گـرفـتـار محـبـت کردی
آمدم نه تو مـرا سـوی خـودت آوردی

با وفا، مثل تو دور و بر من نیست کسی            بین مردم به خدا یاور من نیست کسی
غیر تو دلخوشی محشر من نیست کسی            غیر تو سـایۀ بالا سر من نیست کسی

بسته‌ام گوشه‌ای از دامن لطف تو دخیل
فـطـرسـم، آمده‌ام تا بـشـوم جـبـرائـیل

تا ابد دور سرت ارض و سما می‌گردد            هر کجا حرف تو شد کرببلا می‌گردد
به خـدا بـیـمۀ از هر چه بـلا می‌گردد            آه، بـا یـاد شـمـا ذکـر خــدا مـی‌گـردد

از جـهـنـم بـدن سیـنـه زنت ایـمن شد
رند آنست که در روضۀ تو مؤمن شد

به سر زلف تو خوب است گرفتار شدن            با تو دارنـد هـمه میـل بـدهـکـار شدن
من کجـا و هـوس نـوکـر دربـار شدن            عـشق یعنی که فقط بر تو وفادار شدن

من هـمانـم که مـریـد قـمـر عـلـقـمه‌ام
از همه دست کشیدم که تو باشی همه‌ام

آن جماعت که درِ خـانۀ تو پیـر شدند            همه آن‌ها که به لطف تو نمک گیر شدند
مردمـانی که سر سفـرۀ تو سیر شدند            هـمگی لایق خـوشبخـتی تقـدیـر شدند

عاقبت با تو فقط ختم به خیر است آقا
سـنـد مـسـتـنـدم راهـب دیـر است آقـا

ای هـمـه شـورم و آرام و قــرارم آقـا            احـتـیاجـی به کـسی جـز تو نـدارم آقا
بی‌تـو گـمـراه شـوم، بـاش کـنـارم آقـا            مـحــرم راز مـنـی، بـا تـو نــدارم آقـا

نـشـده ثـانـیـه‌ای نـیـزه، ز یـادم بـبری
از برادر به من ارباب تو نزدیک تری

انا سائـل انا مدیـون و غـلام بن غـلام            سال‌ها در همه جا از تو فقط بُردم نام
ای درون مایۀ ضرب المثل سنگ تمام            وقـت مُـردن تو بیا تا که نمیـرم ناکـام

خانۀ قـبـر مـرا با نـظـری روشن کن
رحم بر بی‌کسی‌ام موقع جان کندن کن

من پـریـشان تو ای پـادشه عـطـشانـم            تا دم مـرگ عـزادار غـمت مـی‌مـانـم
عاقبت غـصۀ جانـسوز تو گـیرد جانم            وقت شادی و عزا روضۀ تو می‌خوانم

بـی‌کـس و یـار ترین شاه ابـاعـبـدالـلـه
بــوریـا شـد کـفـنـت، آه، ابـاعـبـدالـلـه

چه نسیمى ست که امشب همه جا آکنده ست            چه هوایى ست که از شوق پُر از لبخند است
وه که خورشید على در همه جا تابنده ست            بنـویسید زمین از قـدمش در بند است

شـبِ جـبـریـل درِ خـانـۀ مـولا سـر شـد
و خـبـر داد، عـلـى! فـاطـمه‌ات مـادر شد

این پسر قامت مـولاست قـیامت کرده            دل ما را به خـدا یکسره غارت کرده
عشق او بر همه افـلاک سرایت کرده            او به فطرس کمى اعجاز عنایت کرده

مـژه‌اش سـرو بلـند یست به طـوبى رفته
جمع خوبی ست یـقـیـناً که به مـولا رفته

مُـرده نـامـش ببـرد یکـسره رو می‌آید            تا که نـامش ببـرم بغـض گـلـو می‌آیـد
ساقـی است او به ما نیـز سبـو می‌آید            چِـقَــدَر واژۀ اربــاب بــه او مــی‌آیــد

بی‌جهت نیست که او خـونِ خداوند شده
نـام او ذکـر جـلالـهَ ست و سـوگـنـد شده

چه کسى پُر کند این ساغـر مینایى را            در تو دیـدیم مسیحـایى و مـوسایى را
چشم من خیره شده این همه زیبایى را            بـرده‌اى ارث ز که این همه آقـایى را

حرمت عرش معلاى خدا نیست که هست
بحث تو از همه افلاک جدا نیست که هست

چِقَـدَر فـاصله را تا به خـدا کم کردى            شاخۀ خشک درختم که تو تاکم کردى
کاش در صحن ببینم که تو خاکم کردى            شکر گویم که تو از عشق هلاکم کردى

این چه سِرّیست که از دم همه دلها بردى
نه فـقـط ما که دل حضرت زهرا بردى

تو شدى آیـنه‌اى از گِـلِ سلـطان نجف            در جـمالت شده پیـدا رخ جانان نجف
تو امیـرى و ولـیعـهـد سلـیـمان نجـف            اى فـداى سر تو جـان مـریـدان نجف

حق بـده شـوکـت تو سـیـر تـمـاشـا دارد
و اگر کـعـبـه درد سیـنـۀ خـود جـا دارد

تو که زیرِ قـدمت عرش معـلّى دارى            جَـدّ و آبـاءِ چـنـین مـرتـبـه والا دارى
تو یقین جلوه‌اى از ذاتِ خـدا را دارى            آنچه خوبان همه دارند تو یک جا دارى

پس بگو از چه سرت را سر نى ها بستند؟
پیـش چـشـمان تر زینب کـبـرى بـستـنـد

مـادرت آمد و در گودى گودال حسین            تن تو دید شده زخمى و بد حال حسین
بدن غـرق به خونت شده پامال حسین            الف قامت تو نیست به جـز دال حسین

ساربان رحم نکرد از بدنت غارت کرد
گر عقب ماند کسى پیرهنت غارت کرد

ای قـبـلـۀ عــوالـمِ بـالا حـسـیـن جــان            ای شُعـله شُعـله آتشِ دلهـا حسین جان
حٰا سین و یا و نونِ خدا، یاحسین جان            ماییم و هر نفـس نفـسِ ما حسین جان

یک واژه است عزتِ دنیا حسین جان

هرچه به دل به سینه به سَر داشتی علیست            ذکری که در تمامِ سحر داشتی علیست
نامی که در گشودنِ در داشتی علیست            جانت علیست هرچه پسر داشتی علیست
ای سر به پات رفته به مولا حسین جان

چشمِ تو گَشت و از همه ما را خطاب کرد            لـطـفـش بلـند بـاد که کـارِ ثَـواب کرد
هر کس که بنـدگیِ تو را انتخاب کرد            او را نگـاهِ مـادرت عـالـیجـنـات کرد
گفـتیم بعدِ حضرتِ زهـرا حسین جان

آشفـته زُلـفم و تبِ طوفـانـم آرزوست            کـنعـانم آرزوست سُـلـیـمانم آرزوست
یک بار از لبِ تو حسن جانم آرزوست            با خون رقم زنم که دو سلطانم آرزوست
امشب بیا بزن رگِ ما را حسین جان

مست است آنکه بر درِ میخـانه ایستاد            مـرد است آنکه تا تَـهِ پـیـمانـه ایـستـاد
سر نیست آن سری که رویِ شانه ایستاد            در پایِ عشق جُز تو که مردانه ایستاد؟
آن کیست غیرِ زینب کُبریٰ حسین جان

تو می رسی و با تو خـبرها یکی یکی            لبـخـنـد میـزنی به پـسـرها یکی یکـی
اُفـتـاده‌انـد پیشِ تو سـرهـا یکـی یکـی            با مـاه هـاشـمـیت قـمـرهـا یکـی یکـی
عباسَ نـوکـرم شبِ فـردا حسیـن جان

شـعـرم رسـیـده است به اَبـیـاتِ آذری            هَـر کـیـم اِلَـر مَحـضَـرِ آقـامَ نـوکـری
زهـــرا اِلَــر خــادِمَ عـبــاسَ مــادری            زیـنب واری نَـقَـدَ اَبـالـفـضـلَ یـاوری
نقش اولدی روی بیرق سقا حسین جان

مـا پـیـر می شـویم شـبـیـهِ حـبـیـبِ تـو            شبهای جمعـه‌ایم پُـر از بـویِ سیبِ تو
امـشب سـلامِ مـا به لبِ بی‌نـصیبِ تو            ما را که کُشته است صدایِ غریبِ تو
جان خواستی به چشم بفرما حسین جان

پنج تن با گـل روی تو تماشایی شد            عرش از یمن قدوم تو گل آرایی شد

همه یکجور به فکرند که دورت باشند            سر جُنباندن گهواره چه غوغایی شد

کعبه هم سمت شما قبله مشخص کرده            قبله یا قبله نما؟ این چه معمایی شد

به قد و قامت تو فاطمه قد قامت گفت            سجده بر قامت تو لازم الإجرایی شد

آمـدی و هـمه گـفـتـنـد مسیـحـا آمـد            خانه فـاطـمـه امروز کـلـیـسایی شد

از همه خلق که در خانۀ تو مهمانند            طبق معمول به لطف تو پذیرایی شد

از من امروز تو با گریه پذیرایی کن
چشمۀ چشم مرا بـاز تو دریایی کن

طفل گهـواره این ایـل، بزرگ آل ند            ابر و باد و مه و جبریل و ملک خوشحالند

تو شفاعت بکنی یا نکنی،فطرس ها            پـر خود را پر قـنـداقه تو می‌مالـنـد

بی‌پر و بال رسیدند و توسل کردند            بی‌پر و بال ولیکن به شما می‌بالـند

مدعیان کمال هرچه که باشند آخـر            به شما گر نـرسیـدند همیشه کـال ند

ما که از سفرۀ خان علوی مرزوقیم            انبـیا نیز همیشه به هـمین منـوال ند

نوکـران تو همه منتخـب فـاطـمه‌اند            گرچه درهم همه جمعند ولی غربالند

چقـدر زیر گـلوی تو به یحیی رفته            آه، زهـرا و عـلی فکر ته گـودال ند

بـوسـۀ فـاطـمـه امروز امانت بشود
تـا گـلـوی تو مبـادا که اذیت بـشـود

دلی به سینه طپـید و دوباره شیـدا شد            به عشق عشق گره‌های کورمان وا شد

دوباره چشم پُر از شور و شوق دریا شد            ببـین دوباره زمین سفـره دار بـالا شد

حضور کیست که میخانه‌ها زیاد شدند

حـسیـن آمـد و دلــداده‌ها زیـاد شـدنــد

به شـوق آمـدنی چـشـم آسمان تـر شد            و خود به خود به هوایش دلم کبوتر شد

همینکـه کـشتی اربـابـمان شـنـاور شد            وزیـد بـوی خـدا و جـهـان معـطـر شد

همینکه فجر در آغوش هل اتی خـندید

به شوق خـنـدۀ او کـل ماسـوا خـنـدیـد

گرفته مرتبه فطرس به احترام حسین            بلند مرتـبه شد هرکه شد غـلام حسین

خدا علیک رسانده است در سلام حسین            به کام ماست بهشتی که شد به نام حسین

« به ذره گر نظری طفل بو تراب کند

به آسـمـان رود و کـار آفـتـاب کـنـد»

بهـار با نفـسـش رخت سبـز می‌پـوشد            برای بوسه به پایش فـرشته می‌کـوشد

پیـمـبر از لب او شهد وحـی می‌نـوشد            چرا که چشمۀ توحید محض می‌جوشد

رسول در بغـلش جان هـل اتی را دید

حسین آمد و تـنـدیـسی از خـدا را دید

دوباره دست زمین را به آسمان دادند            دوبـاره بـر سـر هـر مـأذنـه اذان دادند

همینکه کرب و بلا را نشانـمان دادند            به خاک مُرده به لطف حسین جان دادند

به لطف خـون خدا زندگی بهاری شد

میان هر رگ خلقت حسین جـاری شد

مسیر خـانـۀ او می‌شود مسیـر نجـات            چه عاجزند به توصیف رتبه‌اش کلمات

زلطف چشم حسین است چشمه‌های حیات            هـنوز تـشنـۀ لبهـای اوست آب فـرات

به خاک زد قدم از او زمین مقام گرفت

و از خـدای خودش اخـتیار تام گرفت

زمین به خـاک قـدم‌های او تبـسّم کرد            همینکه مرتبه‌اش دید دست و پا گم کرد

بهشت خلق شد آن لحظه که تبسم کرد            و در نگاش خـدا راعـلـی تجـسّم کرد

به لطف عـشق دلـم مـیهـمـان بـالا شد

حـسیـن آمـد و نـعـم الامـیـر دنـیـا شـد

شوری میان این دل دیوانه پا گرفت            بیچاره‌ای به لطف تو نان و نوا گرفت

من عاقبت بخیر شدم، عاقـبت بخیر            در گاهواره بودم و چشمت مرا گرفت

شکر خدا بزرگ شدم زیر پرچمت            هر آن چه خواست مادر من از خدا گرفت

هر کس شنید نام مرا بی‌اراده گفت            او در کـنار منـبر روضه بها گرفت

آقا کـمک! دوبـاره دل بـی‌قـرار من            حـرف تو شد بهـانۀ کـربـبلا گرفت

یا ایهـا العـزیز بهـم ریخت نوکـرت

آقـا بـده بـرات حــرم جـان مـادرت

شکر خدا که دار و ندارم فقط تویی            لـیـلا و دلـربـا و نـگـارم فـقط تویی

تنها دلم خوش است که هستم غلام تو            کی گفته بی‌کسم کس و کارم فقط تویی

من با کمک ز نـام تو آرام می‌شوم            ممنونم از خـدا که قرارم فقط تویی

یا مـنـتهـی الـرجـا، و یا دافـع الـبـلا            مهتاب روشن شب تارم فـقط تویی

خلوت شده است دور من از دست روزگار            آقا چه قدر خوب کنارم فـقـط تویی

این اوج عزّت است که دلدادۀ توأم

یک عـمر می‌شود که درِ خانۀ توأم

هرکس که خورد نان تو را رو به راه شد            عـشـقـت دلیـل تـوبـه اهـل گـناه شد

از معجزات خانه‌ات این است نوکری            دیروز نـوکـر تو و امـروز شاه شد

یک شب رسول ترک خودش را به تو سپرد            شد عاقبت بخیر و سگ خیمه گاه شد

دیدم به چشم خود که بزرگ محل ما            کوچـکـتـرین غـلام غـلام سیـاه شد

قـبله نما هـمیشه به دنبال نام توست            هر جا که ذکر خیر تو شد قبله گاه شد

بی‌معرفت منم که تو را خوانده‌ام مسیح            آقا مرا ببخـش، بـبخـش اشتـبـاه شد

کوری چـشم آل امـیّـه تو محـشری

الحق که ماه فاطمه، فرزند حـیدری

دامن فـاطمه گـلـزار محبّت شده است            شب میلاد اَبَر مرد کـرامت شده است

پسری آمده از نسل پیمبر که بشر….            هر کجا رفته از این معجزه صحبت شده است

سر این سفره نمک گیر شدن رویائیست            وَ گداییِّ حـرم بیـرق عزّت شده است

بـارهـا گـفـتـه‌ام و تا به ابـد مـی‌گـویـم            نوکرت پای عَلَم صاحب قیمت شده است

پر فطرس که به این شهپر قنداقه رسید            همه دیدند که سیمرغ سعادت شده است

زیر پَرهای علم بال و پری بر هم زد
هر کجا رفت بلافاصله یک پرچم زد

تو که سر سلسلۀ عشق خـدایی ارباب            یـوسـف فـاطـمه و دلـبـر مـایی ارباب

بیرق عشق تو در عرش خدا می‌رقصد            تو عـلـمدار کرم، کـوه سخـایی ارباب

بارها لطف تو را دیده‌ام و حس کردم            شک ندارم، با مرام و با وفایی ارباب

عـلـم روز قـیـامت که به دستت برسد            همه گویند چه دستی، چه صدایی، ارباب

آمدی با حسنت سفـره بـیـندازیُ و…            نوکـران را بـرسانی به نـوایی ارباب

در حرم بال و پَرم داده خدای تو حسین
هـمـه زنـدگـیِّ من به فـدای تو حسین

آمـدی تـا کـه قـرار دل مــادر بـاشـی            مـیـوۀ قـلب عـلی؛ عـشق پیـمبر باشی

سـومـیـن آیـۀ بـستـان هـدایت هـسـتـی            کوثر آورده تو را معـنیِّ کـوثر باشی

قوّت قلـب حـسن… دار و ندار زینب            آمدی سنگر ما در صف محشر باشی

اسـوۀ بندگـیُّ و جـود و سخـایـی وَالله
بــأبـی أنـت و امــّی یــا ابــا عــبــدالله

بر روی شانۀ من پرچم لطف و کرم است            هر کجا گفته‌ام از عشق و محبت حرم است

پــدرم کـرده مــرا نــذریِّ اولاد شـمـا            دست لطف پدرت سایۀ روی سرم است

مـادرم شیـر به من داده مـیان روضه            مادرت گفته پسرخواندۀ من، نوکرم است

به سر و سینه زدم تا که نظر بِندازی            گفتی ای عرش بدان سینه زنم محترم است

شب جمعه به سـرم شور جوانت افتاد            آمد آهسته صدایی، زائرم مادرم است

بـوریـا وا نـشده جمع شده روضـۀ ما
قــدم مـنـتـقـم خــون تـو بـر دیــدۀ مـا

بـبـینـید گـیـسوی پُـر تـابِ ما را            ببـینـیـد جـوش مـیِ نـاب مـا را
بـبـیـنـیـد مـاه جـهـانـتـاب مـا را            بـبـیـنـیـد لـبـخـنـد اربـاب مـا را

ندارد ظهورش در عـالم نظیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

جنون چاک کرده گریبانِ ما را            قیامت ندیده است طوفـان ما را
چه می‌خواهد از جان ما، جان ما را            ببـیـنـید ایـن عـیـد قـربـان ما را

سـر آورده‌ام تا سـرم را بگـیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

پُرم کرده‌ای با سبوی دو چشمم            که شش‌گوشه شد آرزوی دو چشمم
بسوی شما رفت سوی دو چشمم            تو و جانِ من ای به روی دو چشمم

کنارت ندارم بجـز سـر به زیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

حضرت عباس علیه السلام

خدا با تو وا کرده درهای خود را            به گِردت دوانده قمرهای خود را
علی دیده جمع پسرهای خود را            خدا رو نموده هنرهای خود را

چه نور عظیمی چه شاه و وزیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

زمانی که میدان نفس گیر می‌شد            زمانی که لشگر سرازیر می‌شد
زمانی که دشمن کمی شیر می‌شد            فقط ضربه‌های تو تکثیر می‌شد

تو سلطان میدان درآن زَمهریری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

به میدان رسیدی و عالم به پا شد            که با تو خـدایِ مجـسّم به پا شد
به پیش تو محشر دمادم به پا شد            که با ذوالفـقارت جهنّم به پا شد

تو مانـند مولایـی و در غـدیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر بـار دیـگـر قـدم را بکـوبی            بـهـم دستـگـاه سـتـم را بکـوبـی
سر کافـران کـاخ غم را بکوبی            اگـر زیـنـبـیـه عَـلَـم را بـکـوبی

الا نـور عـیـنی و بـدرالـمُـنـیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

امام سجاد علیه السلام

خـدا آرزویِ عـلـی را بـر آورد            حسن بوسه زد از لبت شِکَّر آورد
حسین امشب از خنده‌ات پَر در آورد            عـلی را برای عـلی‌اکـبـر آورد

تو حُسنِ قـدیـمی و خیـر کـثـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگـر ما به یـادت اگر یـادِ مـایی            تـو آرامـش حــیــدرآبــاد مـایـی
تو و شـهـربـانـو تو سجاد مایی            تو همشهـریِ ما، تو دامـادِ مایی

تو ایـرانـی و قـبـلـۀ این مسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

کـشـیـدم بـرای تـو کــربـبـلایـی            شبیه نجف صحنِ ایوان طلایی
ضریـحِ بـلنـدی و دار الـشـفـایی            رواقـی و طاقـی و جمع گـدایی

کـشـیـدم خودم را فـقـیـر فـقـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر عـمه‌ات تکیه گاهت نمی‌شد            اگر بیـنِ آتـش پـنـاهـت نـمی‌شد
اگر مانع خـون نگـاهت نمی‌شد            اگـر مــرحــم آه آهـت نـمـی‌شـد

تو جان داده بودی زمانِ اسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

امشب شب نـزول تـمام مـلائک است            باور کـنید بخت، به کـام ملائک است

هـم کـوثـر ولایـت و هـم بـادۀ بهـشت            پیوسته بحربحر به جـام ملائک است

بــارد بـرات عـفــو الـهـی ز آســمـان            صبح قیامت است، قـیام ملائک است

بر هـر ملک که می‌نگرد از چهار سو            چشمش به ماه روی امام ملائک است

امشب ز صدهزار شب قدر، بهتر است

قـنـداقـۀ حسین بـه دسـت پـیـمبر است

ملک وسیع حق، یم عفو و عنایت است            لبـریـز، آسمـان ز فـروغ ولایـت است

هر سوره‌ای که می‌نگرم صورت حسین            هر آیه در ولادت او یک ولایت است

نور حسین، ارض و سما را به بر گرفت            این نور، همچو نور خدا بی‌نهایت است

دوران تیرگی و ضلالت به سر رسید            امشب شب طلوع چراغ هـدایت است

این شمع جـمع محـفـل اولاد آدم است

این کشتی نجـات غـریقـان عـالم است

پـیغـمبـران همـه شـده محـو نظاره‌اش            صف بسته‌اند دور و بـر گـاهـواره‌اش

این است آن سپهر ولایت که وقت صبح            خورشید و ماه گشته به دور ستاره‌اش

خلـق زمیـن و اهـل سمـاوات، تـا ابـد            مرهون لطف و مرحمت بی‌شماره‌اش

بالله عجیب نیست که در روز رستخیز            دوزخ بهشت گـردد، با یک اشـاره‌اش

در روز حـشر با کَـرَم خود چه‌ها کند

ترسـم ز نـار، قـاتـل خود را رها کـنـد

ملک وجود بسته به یک تار مـوی او            گل کرده بوسه‌های محـمّد به روی او

این است کعـبـه‌ای که تـمامیِّ کائـنات            بگرفـتـه‌انـد دست تـوسـل به سـوی او

صورت نهد به خـاک قـدم‌هـاش آبـرو            تـا کـسـب آبــرو کـنــد از آبــروی او

هرجـا کـه انـبـیـا بـنـشـیـنـنـد دور هـم            باشد چراغ محفـل‌شان گفـت‌و گوی او

باید نـدا دهـیم کـه عـالـم حسینی است

بالله قسم! رسول خـدا هم حسینی است

خُرّم کسی که در دو جهان با حسین زیست            گمراه، آن کسی که امامش حسین نیست

این است آن امـام شهیـدی که همچنان            بایـد شب ولادت او هم بر او گـریست

ایـن کـشتـۀ خـداست وگرنـه بـرای او            بعد از چهارده صده این‌ های‌وهو ز چیست؟

داده نشـان بـه قاتل خود هم ره بهشت            یالعجب! خدای بزرگ! این حسین، کیست؟

یک بـنده و هـزار خصـال خـدایی‌اش

در عـین بـندگی‌ست جـلال خـدایی‌اش

خـوبــان روزگـار هـمـه خـاک راه او            آزادگــی‌سـت عــبــد غــلام سـیــاه او

فـرهـنگ ما نتـیجـۀ صبـر و مقـاومت            دانـشـگــه تـمــام مــلــل قــتـلـگــاه او

مـن منکـر شـفـاعـت او نـیـستـم ولـی            کـافی‌ست بر نجات همه یک نگـاه او

تنهاترین امام بزرگی که بود و هست            در عـین بی‌کسی همـه عـالـم سپـاه او

بی‌ او غریب و بی‌کس و تنهاست عالمی

یـارب! مبـاد سایـۀ او کـم شــود دمـی

پوشیده شد به پیکر توحـیـد، جوشنـش            قـرآن ماست مصحف صدپـارۀ تـنـش

خواهیـد دیـد روز قیــامت ز چـار سو            ریـزد بـرات عـفــو الـهـی ز دامـنـش

در روز حشـر، زخـم شیهدان عالـم‌اند            گل‌های سرخ روی خدایـی ز گلشنش

از بس از او کرامت و قدر و جلال دید            کفو کریم خوانـد بـه گـودال، دشمنـش

کی غیر او که داغ عطش بود بر لبش

با کام تشنه آب خورانـد بـه مرکـبش؟

ما بی‌قـرار او شده‌ایم این قرار ماست            هرجا که هست خاک ره او مزار ماست

تا بر حسین، سینۀ خـود سرخ کرده‌ایم            فـردا لبـاس سینه‌زنـی افـتخـار ماست

چون دعبل و کمیت و فرزدق تمام عمر            فریاد یاحسین همـان چوبِ دار ماست

بر سنگ قبر مـا بنویسید و حک کنید            ذکر حسین تا صف محشر شعار ماست

روز ازل که آب و گـل ما سرشته‌ شد

نامش به صدر لـوح دل ما نـوشته شد

نـام حسیـن نـزد خـدا اسـم اعظم است            خـون گلـوی تـشنـۀ او اشک آدم است

خواهی اگر درست بدانی حسین کیست            قــرآن روی قـلب رسول مکـرم است

بر خون پاک او که نیفتد دمی ز جوش            تنهـا خدای عز و جل صاحب دم است

خون‌نامـۀ شهادت او بـاغ لالـه‌هـاست            یک برگ آن به لطف خدا نخل میثم است

در پـای نـخـل او بـنـشیـنـیـد دوستان!

زین نخل سرخ میـوه بچـیـنید دوستان

روزِ اَلَست، روزِ ازل، لحظه‌های عشق            روزی که آفریده شد عالم برای عشق

روزی که آفـریـنـشِ گـیـتی تـمـام شـد            آغاز شد به دستِ خدا ماجـرای عشق

بودیم گرچه در دلِ سر گـشتگان ولی            کـم کـم شـدیـم بینِ همه آشنـایِ عـشـق

چـشمی میانِ آن همه ما را سـوا نمود            دل را ربود و داد دلـی مبتـلای عشق

دستی به روی شانۀ مان خورد و ناگهان            ما را صدا نمود کسی با صدایِ عشق

روز اَلَـسـت لـحـظـۀ آغـازِ عــاشـقـی            ما را خـدا نمـود اسـیـرِ خـدایِ عـشـق

عکـس خـدا نـشـستـه بر آئـیـنه‌هایـمان
روز ازل حـسیـنـیه شد سیـنـه‌هـایـمان

هستی بهـانـه بود که سِـرّی بیان شود            مـستی بهانه بود که ساقی عـیان شود

خلقت ادامـه یافت و رازی گشوده شد            تا معـنـیِ وجـودِ زمیـن و زمـان شود

با دستِ غیب وقتِ ظهورت نوشت عشق            وقـتـش رسیـده نوبتِ دیـوانـگـان شود

قلبِ مدیـنه می‌طـپـد از خـاکِ پـایِ تو            جـاروکـشِ هـمـیـشـۀ این آستـان شـود

حتی بهشت با سرِ مژگان رسیده است            تا قـبله گاهِ وسعتِ هفـت آسـمـان شود

تو حـیدری، تو فـاطمه‌ای، تو پـیمبری
سوگـند بر خـدا که خـدائیـش محشری

بی‌تو هـزار گـوشۀ دنـیـا صفـا نداشت            حتی بهشت بی تو که این جلوه را نداشت

گیرم هـزار کعـبـه خـدا خلـق می‌نمود            چنگی به دل نمی‌زد اگر کربلا نداشت

حتی زِ معـجـزاتِ مـسیحـا خـبر نـبود            مُـشتی اگر زِ خاکِ قـدومِ شما نداشت

بی‌تـو هـوایِ خـانۀ زهـرا گرفـتـه بود            این قـدر جلوه جـاذبۀ مرتضیٰ نداشت

شکرِ خدا که خانۀ تان هست رویِ خاک            ور نه زمینِ تیره که دارالـشفـا نداشت

مـجـمـوعـۀ خَـصـائِـلِ بی‌انـتـهـا شُدی
یـک جـا تـمـامِ سِـلـسِـلـۀ انـبــیـا شـدی

گیرم بهار نیست دَمی جانفزا که هست            گیرم بهشت نیست غبارِ شما که هست

بر خِشت خِشتِ کعـبه نویـسید با طـلا            گیرم که قبله نیست ولی کربلا که هست

در ازدحامِ خـیلِ گـدا جا اگر کم است            تشریف آورید دو چشمانِ ما که هست

جـایـی اگـر نبـود خـدا را صـدا کـنـید            باب الجواد و سایۀ ایوان طلا که هست

کوتاست سقفِ عالم اگر وقتِ پَر زدن            غم نیست، رویِ گنبد و گلدسته‌ها که هست

خوش گفـته‌اند قطره که دریا نمی‌شود
هر یـوسفی که یوسفِ زهـرا نمی‌شود

تـو آمـدی قـیـامـتِ کُـبـریٰ رَقَــم زدی            بـر تـارُکِ هـمیـشـۀ عـالـم عَـلَـم زدی

می‌خواستی که رشک برند دیگران به من            زلـفِ مـرا گِـره به نـسـیـمِ حـرم زدی

حِـس می‌کـنم میانِ دلـم بـویِ سیب را            از آن زمان که در حرمِ دل قـدم زدی

می‌خـواستی که شعله بگـیریم بی‌اَمان            آتش به جانِ هـر غـزلِ مُحـتـشم زدی

با شیر، طعـمِ روضۀ تان را چـشیـده‌ام            وقـتی سَری به چـشمِ تـرِ مـادرم زدی

مجنونِ کوچه‌های غَمَم، دستِ من بگیر
دل تنگِ دیدنِ حرمـم دستِ من بگـیـر

تو تشنه و دریغ زِ یک جـرعه آب، آه            تو تـشنه و تـمـامیِ صحـرا سـراب، آه

در زیرِ نـیـزه‌هایِ شکـسته نهان شدی            با زخـم‌هـایِ تـازه تـر و بی‌حـساب، آه

یک سو صدایِ العطش آرام می‌رسید            یک سو صدایِ هِلهـله‌ها در شتاب، آه

یک سو صدایِ ضَجـۀ زینب بلند بود            یک سـو صدایِ مـادرت اما کـباب، آه

یک سو عَلَم به خاک و علمدار غرقِ خون            یک سو به خون نشسته عزیزِ رُباب، آه

کم کم نـگـاه بر بـدنـت سخـت می‌شود
کـم کـم نَـفَـس زدنت سـخـت مـی‌شـود

آمد از جـانب حـق سبـط پـیمـبـر امشب           عرش و فرش از قدمش گشت منوّر امشب

کوریِ هرچه حسود است به پیغمبر ما           آمـده آیـه‌ای از ســورۀ کــوثـر امـشـب

رحمتِ واسعه‌اش کون و مکان را پُر کرد           حاضرم من به هوایش بدهم سر امشب

عاشـقـان میـکـده بـاز است بـیایید اینجا           هـمگـی سـجـده نمائـیـم به دلـبـر امشب

انـبـیـا از جـلـوات نگـهـش مست شدنـد           ساقی مـیـکـده بـاشد گـل حـیـدر امـشب

نام او حک شده در گوشۀ عرشُ الرّحمن

نـام او جـلـوه کـنـد در همه جای قـرآن

جـبـرئـیل نـیز شده خـادم دربـار حسین           عالمی مست شده از گل رخسار حسین

نـام او مـایـۀ آرامـش قـلـبـم شـده اسـت           دلـم از عـالـمِ ذَر بـوده گـرفـتـار حسین

ز ازل هرکه شده عـاشـق زهـرا، بـوده           نوکر و ریزه خور و عبد علمدار حسین

گرچه عمری است که در خانۀ او سربارم           دلخوشم من که شدم خار به گلزار حسین

امشب از یُمن وجودش همه را می‌بخشند           آمـده تــوبـه کـنـد بـنــدۀ فــرّار حـسـیـن

ذکر و تسبیح ملائک همه جا هست حسین

ذکرِ العفو، در این ماهِ خدا هست حسین

هرکسی بر اثر گریه به او بـدبین است           به خود حضرت ارباب قسم بی‌دین است

روز و شب عاشق او اهل بُکاء است بر او           روز با گریه که آغاز شود شیرین است

امشب از زمـزمـۀ اهل سماء فـهـمـیـدم           آن که من را دمِ میخانه کشیده این است

در دلم خوب نظر کردم و با خود گفـتم           عشق من بر پسر فاطمه از دیرین است

به خـدا گـوشۀ شش گوشۀ او جان دادم           آنقَدَر حال و هوای حرمش سنگین است

عـاشـق صـحـن و سـرایِ حـرم اربـابم

بـه هـمـه فـخـر کـنـم بـر کـرمِ اربــابـم

بر درِ خوان کرم شکـر کنان می‌گردیم           فـارغ از هـمـهـمـۀ آدمـیـان مـی‌گـردیـم

مُـرده‌ایـم از گـنه اما شب میـلاد حسین           مثل فطرس همگی در پیِ جان می‌گردیم

هرچه خیر است فقط از طرف ارباب است           روز و شب محضر او سجده کنان می‌گردیم

به خدا رازق ما نیست به جز دخـتر او           آب در کوزه و ما تـشنه لـبان می‌گردیم

هر کسی طعنه به ما زد دمِ محشر بیند           دور اربـاب همه سیـنـه زنان می‌گـردیم

آفــریــدنــد مـرا تـا کـه گـدایـش بــاشـم

خادم و نوکر آن صحن و سرایش باشم

منكه هـستم سائـلى بر خوان انـعـام شما           از ازل شیـرین شده كـام من از نام شما

اینكه من دیوانه باشم آن هم از عشق خدا           بـوده در آغـاز خلـقـت حُـسن اقـدام شما

گر شكـسته بال می‌خواهى بیا بنگر مرا           فـطرسى بشكـسته پر هـستم سر بام شما

اى كه گفتى آب كم جو تشنگى آور به دست           اى كه می‌ریزد عـطش از بادۀ جـام شما

تشنگى خواهم من امشب اى خداى تشنگى

تا كه جان خود فـدا سازم براى تـشنگى

بی‌سر و سامان شدم تا كه تو سامانم دهى           كافر محضم من امشب تا كه ایمانم دهى

بـی‌سـوادم بهـره از قـرآن نـدارم ذرّه‌اى           آمـدم اى روح قـرآن فـهـم قــرآنـم دهـى

زنـدۀ جاوید گردد هر كه باشد كُـشته‌ات           دوست دارم تا بمیرم از دمت جانم دهى

فطرسم، حُرّم، گنه كارم، پشیمانم حسین           آمدم تا طعـم شیـریـنى ز گــفـتارم دهـى

احـتـیـاج من نـدارد انـتهـا اى ذو الـكـرم

می‌بـرم نام تو را تا كه شود اینجا حـرم

اى كه هستى محور حُبّ و ولاى اهل‌بیت           عـشق تو ما را نمـوده مبـتـلاى اهل‌بیت

بی‌تو نـامى از خـدا هم در میان ما نبود           بی‌تو می‌افـتاد از رونـق صداى اهل‌بیت

اى كه مردانه دل از پروردگارت بُرده‌اى           نیست عاشق بر تو مانند خـداى اهل‌بیت

تا كه نامت میشود جارى به لب ها یا حسین           جمع ما گیرد دگر حال و هواى اهل‌بیت

گر نبودى اسم غـفّـار خـدا معـنا نداشت

عفو و رحمت در میان هر دوعالم جا نداشت

شد مـدیـنـه كـربـلا تا كه به دنـیـا آمـدى           مـادرت شد مبـتـلا تا كه به دنـیـا آمـدى

مصطفى شد بوسه چین از حنجر و حلقوم تو           چـشم‌ها شد پُر بـكـا وقـتى به دنـیا آمدى

گفت این طفل ازمن است ومن ازاویم بینِ جمع           رازهـا شـد بـرمـلا وقـتـى به دنـیا آمدى

بهترین معناى رحمان و رحیم امشب بود           می‌دهـد عـیدى خـدا وقـتى به دنـیا آمدى

عید عفو و رحمت آمد عید غفـران آمده

ذكر تسبیح ملك زین پس حسین جان آمده

رمز صبر انبیاء عشق تو بوده یا حسین           نام تو صاحبدلان را دل ربوده یا حسین

میهمانى خدا گر خاص می‌شد بر رُسُـل           حق پذیرایى به روضه مینموده یا حسین

اولین بارى كه باب توبه واشد در جهان           نام زیباى تو این در راه گشوده یا حسین

هر كه را حق از براى بندگى كرده جدا           نام تو بر قلب و جان او سروده یا حسین

جز سعادت نیست عاشق بر رُخ ماهت شدن

جز شهادت نیست راه خاك درگاهت شدن

حق آن لحظه كه بوسیده پیـمبر حنجرت           حق آن شورى كه افتاده به قلب مادرت

حـق بـابـایت عـلى و گـریـۀ مـردانـه‌اش           حق آن جمعى كه گردیده سراسر مضطرت

حـق جـبریل و سـلامـى كه ز بـالا آورد           حق فطرس آن دخیل گـاهـوار اطهـرت

حق آن شیرى كه از كام پیمبر خورده‌اى           حق اسمى كه تو را گشته نصیب از داورت

یك گره بر دل بزن تا صد گره را واكنى

زشتى ما را به زیـبـایى خود زیـبا كـنى

می‌نویسم عشق و بی‌تردید می‌خوانم جنون            هرکسی دلـداده‌تـر السابـقـون السابـقـون

می‌نویسم عشق و بی‌تردید می‌خوانم حسین            عـاقـلان دانـند، لـکـن اکـثـراً لایـعـقـلون

این سرشت ماست؛ از خاکیم، خاک کربلا            سرنوشت ماست پس انا الـیه الراجعـون

صرف یک دل دادن و عرض ارادت شرط نیست            باید امضا کرد این دلنامه را با دست خون

پـرچـم او از ازل بـالاسـت؛ بـالا تـا ابـد            باد این پرچم بلند و هرچه جز آن سرنگون

زینت دوش نبی! عرش است جای پای تو

سینۀ پیغمبر است و قلب زهـرا جای تو

گوش جانم چشم بر راه صدای دیگری ست            پای دل سر در هوای ماجرای دیگری ست

گرچه خیلی‌ها به ظاهر کربلا هستند لیک            باطناً امشب مدینه کـربلای دیگری ست

چار تن از پنج تن در گرد یک گهواره‌اند            در دل گهواره هم اهل کسای دیگری ست

خنده گریه خنده گریه خنده گریه خنده اشک            بیت مولا غرق اشک و خنده‌های دیگری ست

شیر از انگشت‌های وحی می‌نوشد حسین            سبط پیغمبر غذایش هم غذای دیگری ست

زینت دوش نبی! عرش است جای پای تو

سینۀ پیغمبر است و قلب زهـرا جای تو

عشق او جاری ست حتی در مرام اهل‌بیت            می‌توان فهـمیـد این را از کـلام اهل‌بیت

ساغر لب‌های هر معصوم می‌گوید حسین            بسکه لبریز است نام او ز جـام اهل‌بیت

هم شتابش بیشتر هم اینکه جایش بیشتر            کـشتی‌اش هم فـرق دارد با تمام اهل‌بیت

در نهایت جمع خواهد گشت با نام حسین            سفره‌ای که پهن می‌گردد به نام اهل‌بیت

روز و شب بر او درود حق درود اهل‌بیت            روز و شب بر او سلام حق سلام اهل‌بیت

زینت دوش نبی! عرش است جای پای تو

سینۀ پیغمبر است و قلب زهـرا جای تو

تا که می‌خوانم تو را هر دیده می‌بارد تو را            از خدا دیگر چه خواهد هر کسی دارد تو را

در روایت هست هر که دوستش دارد خدا            در دلش چون داغی از یک لاله می‌کارد تو را

عشق را از هر کسی از اهل دل پرسیده‌ام            از گریبانش چنان خورشید می‌آرد تو را

ما نه؛ فرزند پیـمبـر می‌شود قـربـانی‌ات            هستی‌اش را می‌دهد تا که نگه دارد تو را

جامـه‌ات را آسـمانی‌ها عـوض کردند تا            سخـتی رخـت زمیـنـی‌ها نـیازارد تو را

زینت دوش نبی! عرش است جای پای تو

سینۀ پیغمبر است و قلب زهـرا جای تو

اشک می‌ریزیم و با ذکرت عبادت می‌کنیم            باز هم از راه دور عرض ارادت می‌کنیم

ما همه بیمارهای دوری از شش گوشه‌ایم            بین هیأت‌ها ز یکدیگـر عـیادت می‌کـنیم

زودتر راحت کن از درد فراقت خلق را            ما به این دوری مپنداری که عادت می‌کنیم

عـالـم نــوزادی مـا فــرق دارد با هـمـه            ما برایت گریه از وقت ولادت می‌کـنیم

هر غمی دیدیم، فرمودند فـابک للحسین            بعد از آن هرجا غمی دیدیم یادت می‌کنیم

زینت دوش نبی! عرش است جای پای تو

سینۀ پیغمبر است و قلب زهـرا جای تو